შესავალი
საქართველო–გერმანიის სამხედრო თანამშრომლობა წლების განმავლობაში იყო საქართველოს ევროპული ინტეგრაციის ქვაკუთხედი. დასავლეთის მხარდაჭერა სამხედრო პროგრამებში და საერთაშორისო მისიებში აქტიური ჩართულობა , საქართველოს საშუალებას აძლევდა, საკუთარი უსაფრთხოება გაეძლიერებინა და სტრატეგიული პარტნიორობის პოზიციები გაემყარებინა.
თუმცა, გერმანიის ელჩის პიტერ ფიშერის ბოლო განცხადებამ, რომ საქართველოს მიმდინარე პოლიტიკამ გამოიწვია დიდი სამხედრო პროექტების შეწყვეტა, ახალი ტალღა ააგორა. ფიშერის თქმით, საქართველოს მთავრობის ნაბიჯები პირდაპირ ეწინააღმდეგება იმ სტრატეგიულ ინტერესებს, რაც ქვეყანას ევროპულ და ევროატლანტიკურ სივრცეში ინტეგრაციისთვის სჭირდება.
ქართული ოცნების დეპუტატ ირაკლი ქადაგიშვილის კრიტიკული განცხადებები ამ ფონზე მხოლოდ აძლიერებს შთაბეჭდილებას, რომ საქართველოს ხელისუფლება მიზანმიმართულად აფერხებს დასავლეთთან თანამშრომლობას და ამავდროულად, წარმატებით იმსახურებს რუსული პოლიტიკური ელიტის აპლოდისმენტებს.
პოლიტიკური კონტექსტი: რატომ შეწყდა სამხედრო პროექტები?
გერმანიის ელჩის კრიტიკა საქართველოს მთავრობის მისამართით ნიშნავს, რომ დასავლეთის იმედგაცრუება არა უბრალოდ დროებითი უკმაყოფილებაა, არამედ სტრატეგიული პარტნიორობის საფუძვლიანად შერყევას გულისხმობს.
ელჩის თქმით, საქართველო ვერ პასუხობს იმ ვალდებულებებს, რომლებიც აუცილებელია ევროპული უსაფრთხოების სისტემაში ინტეგრაციისთვის. ამის მიზეზად ხშირად სახელდება „პატრიოტული“ პოზიცია, რომელზეც ქართულმა ოცნებამ ააგო თავისი პოლიტიკა – მეორე ფრონტის არ გახსნაზე უარის თქმა. თუმცა, ფაქტია, რომ მთავრობის რიტორიკა ნატოსა და ევროკავშირთან მიმართებაში ბევრად სცილდება უბრალო თავდაცვითი პოლიტიკის ჩარჩოებს და დასავლეთთან ღია კონფრონტაციის შთაბეჭდილებას ტოვებს.
ქართული ჯარის გამოყენება და დასავლეთის მხარდაჭერა: ვინ ვის იყენებდა?
ირაკლი ქადაგიშვილის განცხადება, რომ ქართული ჯარის საერთაშორისო მისიებში გამოყენება „იაფ მუშახელად“ მუშაობას ჰგავდა, აშკარად დისტანცირდება იმ რეალობისგან, რაც წლების განმავლობაში არსებობდა.
დასავლეთი არა მხოლოდ აქტიურად უჭერდა მხარს ქართული ჯარის გაძლიერებას, არამედ ამისთვის უზარმაზარ ფინანსურ და ტექნიკურ რესურსებს გამოყოფდა:
– აშშ-ის სამხედრო დახმარება: მრავალმილიონიანი ინვესტიციები სამხედრო აღჭურვილობაში, მათ შორის ჯავშანმანქანები და უსაფრთხოების სისტემები.
– NATO-ს პროგრამები: პარტნიორობა მშვიდობისთვის (PfP) და მრავალწლიანი წვრთნები, რაც პირდაპირ ემსახურებოდა ქართული ჯარის საერთაშორისო სტანდარტებზე გადაყვანას.
– გერმანიის ლოგისტიკური მხარდაჭერა: ბუნდესვერმა უზრუნველყო ქართველი ჯარისკაცების მომზადება და სტრატეგიული რესურსებით უზრუნველყოფა.
ამ ყველაფრის ფონზე, ქადაგიშვილის განცხადებები არა მხოლოდ არაზუსტი, არამედ მიზანმიმართულად აყალბებს რეალობას, რათა დასავლეთის კრიტიკაზე პასუხი შიდა პოლიტიკური სპექტრისთვის მორგებულ ნარატივად გადაიქცეს.
გერმანიისა და საფრანგეთის სკეპტიციზმი: ვისი შეცდომაა?
გერმანიისა და საფრანგეთის როლი საქართველოს NATO-ში გაწევრიანების პროცესში წლების განმავლობაში დაბრკოლებად რჩება. მათი მუდმივი „არას“ პოლიტიკა საქართველოს „მოლოდინის რეჟიმში“ ამყოფებს.
თუმცა, დღევანდელ კონტექსტში, ქართული ოცნების პოლიტიკა მხოლოდ აძლიერებს მათ სკეპტიციზმს. რატომ უნდა დაუჭიროს მხარი გერმანიამ და საფრანგეთმა იმ ქვეყანას, რომლის მთავრობა არა მხოლოდ არ იზიარებს დასავლურ სტანდარტებს, არამედ პირდაპირ ეწინააღმდეგება მათ?
ამ კონფლიქტურ სიტუაციაში, საქართველოს ხელისუფლება არათუ ცდილობს დააკმაყოფილოს დასავლეთის მოთხოვნები, არამედ საკუთარ ხალხს არწმუნებს, რომ ყველაფერი „ევროპის გაუმართლებელი ბრალია.“
მიზანმიმართული საბოტაჟი თუ გეოპოლიტიკური სიბეცე?
დღევანდელი პოლიტიკა არა მხოლოდ აზიანებს საქართველოს სამხედრო პარტნიორობას დასავლეთთან, არამედ საფრთხეს უქმნის ქვეყნის სტრატეგიულ მომავალს.
-ქება რუსეთისგან: მთავრობის პოლიტიკა სისტემატურად იმსახურებს კრემლის წარმომადგენლების დადებით შეფასებებს.
– დასავლეთის ნდობის დაკარგვა: ნატოს და ევროკავშირის პარტნიორები ღიად გამოთქვამენ უკმაყოფილებას, რაც პირდაპირ აზიანებს საქართველოს საერთაშორისო რეპუტაციას.
– სამხედრო უსაფრთხოების შესუსტება: პროექტების შეწყვეტა არა მხოლოდ ჯარისუნარიანობას აზიანებს, არამედ საქართველოს, როგორც სტრატეგიული პარტნიორის, მნიშვნელობას ამცირებს.
დასკვნა: ვისი ინტერესების სამსახურშია საქართველო?
საქართველოს ნატოში გაწევრიანების გზა გერმანიისა და საფრანგეთის სკეპტიციზმის ფონზე საკმაოდ რთული იყო. თუმცა, დღევანდელი ხელისუფლება ამ გზას კიდევ უფრო უხეშად ბლოკავს.
ამ ფონზე, საქართველოს მოქალაქეებმა უნდა დასვან ერთი მთავარი კითხვა: ვისი ინტერესების სამსახურშია დღეს საქართველო? რატომ იღებს მთავრობა გადაწყვეტილებებს, რომლებიც ქვეყანას დასავლეთთან კონფრონტაციაში აყენებს?
მთავარი გზავნილი:
საქართველოს ადგილი დასავლეთის ღირებულებების სივრცეშია და არა იმ სტრატეგიაში, რომელიც რუსეთის ინტერესებს ემსახურება. მოსახლეობამ უნდა გააცნობიეროს, რომ ქვეყნის ევროპული მომავალი მხოლოდ აქტიური სამოქალაქო ჩართულობითა და დასავლეთთან თანამშრომლობის გაგრძელებით იქნება შესაძლებელი.
ეს კრიტიკული პერიოდი საქართველოს ისტორიაში გვაჩვენებს, რომ ხელისუფლების მოქმედებებს აქვს მძიმე შედეგები, რომლებიც ქვეყნის უსაფრთხოებასა და დამოუკიდებლობაზე უშუალოდ აისახება.
